خودی‌ها بخوانند

همراهان این وبلاگ دسته ی نماز شب خوان ها و شهید وفایی را می‌شناسند. این شهید سرفراز، هر روز ساعتی پیش از طلوع فجر، نیروها را به آرامی بیدار می‌کرد تا به نماز شب بایستند و با معبود به راز و نیاز بپردازند. عمل شهید وفایی موجب رضایت و امتنان تمام نیروها بود. همه به جز یک نفر! یکی از نیروهای دسته با این کار مخالف بود و چند بار مخالفتش را در جمع اعلام کرده بود. یک بار هنگام نماز شب شنیدم که آن برادر به شهید وفایی می‌گفت:«من راضی نیستم بیدارم کنید، و اگر به زور بیدارم کنید گناه می‌کنید!» شهید وفایی برادرانه می‌گفت:«شما بلند شو نماز شب بخوان، گناهش با من!»

ابتدا با خودم می‌گفتم حق با این برادر است، اما با کمی فکر به این نتیجه رسیدم که وقتی مسئول دسته حق دارد نیمه شب و در سرمای شدید نیروها را بیدار کند و پابرهنه روی خار و خاشاک بدواند تا برای عملیات آماده شوند، این بیداری اجباری برای نماز شب هم از اختیاراتش می‌باشد. این کشمکش تا هنگام عملیات ادامه داشت. این برادر مجروح شد و به عقب برگشت. بعدها که او را دیدم، می‌گفت:«بچه بودم نمی‌فهمیدم، شهید وفایی از اولیاءالله بود.» در حالی که آن برادر ۱۷ سال داشت و ۱۴-۱۳ ساله‌ها هم می‌فهمیدند که حق با شهید وفایی است و از انجام مستحبات به ویژه نماز شب و راز و نیاز با پروردگار استقبال می‌کردند.

اینها را گفتم تا به وضعیت فعلی آن برادر هم اشاره‌ای بکنم. این برادر همان سال‌ها و در همان جبهه وارد سپاه شد. خودی‌هایی که با پادگان خیبر قم ارتباط دارند می‌توانند سراغ یک افسر را بگیرند که به آشفتگی معروف است. اصالتاً نجف آبادی است و بزرگ شده و ساکن قم؛ گاهی مداحی هم می‌کند. اکنون نیز که پاسدار است، مثل آن زمان که بسیجی بود، با همه تفاوت دارد. آشفتگی و زنگ تفریح بودنش زبان‌زد است. از این و آن پول قرض گرفته و به خیلی‌ها بدهکار است‌؛ در حالی که مثل بقیه حقوق می‌گیرد، مخارج انحرافی ندارد و درآمدش برای یک زندگی مناسب کافی است. با خود فکر می‌کنم اینها به هم ربط دارد. کسی که در آن موقعیت آن‌گونه بود، وضعیت کنونی‌اش عجیب نیست.

نامحرمانه

در وبلاگ جدیدم می‌خوانید:« گاهی مایه‌هایی برای بیان هست که جایشان در روایت‌های آسمانی نیست؛ از این رو نامحرمانه به یادداشت‌های پراکنده اختصاص یافته است. یادداشت‌هایی در باب مشاهدات روزمره، ورزش به ویژه فوتبال، فیلم‌هایی که می‌بینیم، سیاست، وبلاگستان و اینترنت، عکس و ... . اگر هم این نوع نوشته‌ها پیش‌تر در چند وبلاگ درج می‌شد ... » برای مطالعه‌ی یادداشت کامل و آشنایی با وبلاگ جدید لطفاً کلیک کنید [نامحرمانه]

پاسخ به ایمیل علیرضا نوری‌زاده، خائن و وطن‌فروش

به نام خدا . حتماً یادداشت این جانب را با عنوان « من یک شیمیایی هستم! » ، خطاب به علیرضا نوری زاده – که در خیانت و وطن فروشی از همه‌ی خبیثان پیش است – مطالعه کرده‌اید [لینک]. مدتی پیش از این آدم(؟) ایمیلی دریافت کردم که تا کنون فرصت پرداختن به آن دست نداده بود. اینک به چند مورد توجه فرمایید:

 

-          حروف نامه لاتین است و این نشان می‌دهد که نوری زاده به جز وطن، غیرت و جدان، همه‌ی آنچه به ایران و ایرانی مربوط می‌شود را چوب حراج زده است و به این خواسته‌ی استکبار (حذف حروف پارسی) تن در داده است.

-          این آدم(؟) ابتدا چند سطر به همان تهمت‌های معروف صهیونیست‌ها و دل سوزاندن برای اشراری که سلب امنیت اجتماعی می‌کنند، دل سوزانده است. اعتراف از این روشن‌تر هم امکان دارد؟! نوری‌زاده برای قاتلین، اشرار، و بمب‌گذاران دل‌سوزی می‌کند! آیا نیازی هست بیش از این به شرح واضحات بپردازم؟

-          اما نکته‌ی جالب‌تر، آخرین جمله‌ی نامه‌ی اوست. این موجود آورده است:«پسرم دلم برای صادقی‌ات می‌سوزد.» در پاسخ به این خائن و  وطن‌فروش می‌گویم: الف- من پسر تو نیستم! من فرزند اسلام ام. من فرزند خمینی(ره) هستم. من فرزند ملت ایران ام. من فرزند و رزمنده‌ی این سرزمین مقدس هستم. درست است که الکل سلول‌های خاکستری مغزت را تار و مار کرده است، اما موقعی که خطاب به یک رزمنده‌ی ایران اسلامی سخن می‌گویی، مواظب باش چه می‌گویی تا بیش از پیش نفرت و انزجار این ملت را متوجه خود نکنی! ب- این موجود(؟) اعتراف به صداقت این جانب کرده است! یعنی یک رزمنده‌ی مسلمان ایرانی، که تابع ولایت فقیه است و به سرزمینش عشق می‌ورزد و حاضر است همه‌ی هستی‌اش را برای سرفرازی اسلام تقدیم حضرت حق کند ، به گونه‌ای است که حتی یک خائن و وطن‌فروش هم نمی‌تواند صداقت او را کتمان کند . ج- معمولاً ملت متمدن ایران برای صداقت کسی دلشان نمی‌سوزد و او را تحسین می‌کنند و من نمی‌دانم غرب چه بلایی بر سر این آدم(؟) آورده است که خودش نمی‌فهمد چه می‌گوید؟! د- شاید بگوید منظور من این بوده که دلم برای نفهمی‌ات می سوزد؛ در این صورت هم نخست اینکه ماهیت پلید خودش بیشتر مشخص می‌شود و دوم بی‌سوادی ادبی او مشخص می‌گردد. یعنی این خبیث آن همه بی‌سواد است که به جای اینکه به کسی بگوید «نفهم»، به او می‌گوید «صادق»! به عبارتی ضد انقلاب‌ها و وطن‌فروشان فراری، آن همه بی‌سواد اند که بی‌سوادی چون نوری زاده، مدعی روشن‌فکری است و دشمنان این ملت از او به عنوان یک کارشناس(؟) استفاده می‌کنند!

-          می‌دانید که یادداشت مورد بحث را پیش‌تر در وبلاگ دیگرم منتشر کرده بودم [لینک] . عکس نوری‌زاده نگون بخت را هم درج کرده بودم. جالب اینکه عکس در تینی‌پیک آپلود شده بود و در یک اقدام عجیب و بی‌سابقه، عکس حذف شده و توضیح مقابل جایگزین شده است (البته عکس در جای دیگری آپلود شد و مشکل حل گردید). این در حالی است که وبلاگ فتح‌المبین بر اثر اشتباه فیلترینگ، پیش از درج یادداشت مورد بحث مسدود شده بود و اکنون بسیار کم‌بیننده است و اگر پربیننده بود باید عکس‌العمل نوری‌زاده و دوستانش را می‌دیدیم. صرف نظر از اینکه این آدم(؟) و مدیریت تینی‌پیک گمان می‌کنند هیچ جای دیگر نمی‌توان عکس آپلود کرد، همین حرکت بچه‌گانه باعث شد به فکر یک طرح عظیم ملی بیفتم [...] هر چند به نظر می‌رسد چند سالی است متخصصین در این زمینه فعال شده‌اند.

فکر می‌کنم بیان این واقعیت هم چندان ضروری نباشد که باطل در عمق استراتژیک خودش متزلزل است. امثال نوری‌زاده که تا خرخره در فساد، الکل و خودفروشی فرورفته‌اند و شب و روزشان به بافتن اراجیف برضد ملت متمدن و دولت جمهوری اسلامی ایران می‌گذرد، تنها در مواجهه با یک یادداشت در یک وبلاگ کم‌بیننده چنین به هم می‌ریزند! این بیچاره نمی‌داند که عددی نیست و الا - همان گونه که به صداقت ما اعتراف کرده است - پرداختن صادقانه به او، اشتباهات، خیانت‌ها و خودفروشی‌هایش آسان است.

پ.ن: نظرات شما در باره‌ی این یادداشت، برای نوری زاده ایمیل می‌شود.

بهترین دعا در شب قدر

 همایونفر از همکاران شهید سید مرتضی آوینی می‌گوید: مرتضی صبح می‌آمد سرکار تا شب و تازه فارسی هر وقت می‌گفت مثلاً سؤال دارم، می‌گفت:«هر موقع شب خواستی زنگ بزن.» این دلالت می‌کرد بر اینکه مرتضی شب‌ها اصلاً نمی‌خوابید. من نمی‌فهمیدم چه ساعتی می‌خوابد.

بعضی مواقع ساعت ۲ نصفه شب می‌آمد سرکار. فارسی می‌گفت فلان مشکل را دارم، بلند می‌شد می‌آمد سرکار که کار کند. در این ارتباط می‌گفت:

ضمن اینکه داشتیم روایت فتح را کار می‌کردیم، برنامه‌ی سه نسل آواره را که موضوع شهادت بهروز (مرادی) در آن بود؛ ماه، ماه مبارک رمضان بود. شب ۲۱ ماه مبارک بود. شب قدر بود. من به او گفتم آقا مرتضی من کار دارم. گفت من بیدارم، اگر خواستی زنگ بزن. بعد گفت ساعت ۳ بعد از نصفه شب بود زنگ زدم. سریع برداشت تلفن را. گفتم آقا مرتضی شب قدر همه می‌روند قرآن سرشان می‌گیرند، همه در حال عبادت هستند، هر کسی دارد نماز می‌خواند، همه دعای جوشن کبیر می‌خوانند. تو این کار را دادی دست ما!؟ ساعت ۳ بعد از نصفه شب است و من هم دچار مشکل شده‌ام. مرتضی گفت: تو از کجا می‌دانی کاری که می‌کنی کمتر از آنهایی باشد که قرآن سرگرفته‌اند. چرا این‌طور فکر می‌کنی؟ بعد گفت: خود من دو تا متن نوشته‌ام و این متن دوم را دارم تمام می‌کنم و از زیباترین متن‌هایی شده که من تا به حال نوشته‌ام. یکی برنامه‌ی پنجم را تمام کرده‌ام و یکی برنامه‌ی سه نسل آواره را و مسئله‌ای که در هر دو برنامه مشترک است، دعای شهادت است.

در برنامه‌ی شهری در آسمان چنین جمله‌ای دارد:«ای شهید! ای آنکه بر کرانه‌ی ابدی و ازلی وجود برنشسته‌ای! دستی برآر و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را نیز از این منجلاب بیرون کش!»

این یک دعاست که دعای شهادت است و یک دعا هم در برنامه‌ی سوم، یعنی سه نسل آواره است، نزدیک به همین مضامین با عبارات بسیار زیباتر و من قطعاً معتقدم که دعایش مستجاب شد و همان شب در اصل آنچه که می‌خواست گرفت و به یک ماه هم نکشید که مرتضی شهید شد.

مبارزه با شیطان تا دقیقه‌ی ۹۰

معروف است که فوتبال ۹۰ دقیقه است. درسی که من از فوتبال می‏گیرم این است که تا پایان مبارزه، نمی‏توان به خاطر جلو بودن از حریف مغرور گشت و – در صورت عقب بودن - نباید امید را از دست داد.

مهم‏ترین مبارزه‏ی بنی آدم در طول زندگی، جدال با شیطان است و این تقابل تا آخرین لحظه‏ی عمر و تا آخرین نفس ادامه دارد. ممکن است در مقاطعی شیطان ضرباتی وارد کند، اما چاره این است که شخص توبه کند و خود را بازسازی و خودسازی نماید و به مبارزه ادامه دهد.

مبارزه با شیطان نسبت به مسابقه‏ی فوتبال یک تفاوت اساسی دارد. در فوتبال اگر تیمی چند گل جلو باشد، برایش حاشیه‏ی امنیت ایجاد خواهد شد و به ویژه در دقایق پایانی خیال اعضای تیم راحت خواهد بود؛ اما در جدال با شیطان، هر چقدر هم که آدمی پیش باشد، حاشیه‏ی امنیتی وجود ندارد و ممکن است با یک لغزش، فرد به کلی سقوط کند و آخرتش را از کف بدهد و به اصطلاح ِ فوتبالیست‏ها، نتیجه را واگذار نماید.

ما تشنه‏ایم یا شهدا؟!

یکی از نیروهای دسته حیدری بود، اهل تفرش. در حین عملیات مجروح شد. جراحت سختی داشت. خون زیادی هم از او رفته بود. امیدی به بهبودی اش نبود، اما نمی‏شد به کلی هم ناامید شد. ارتفاعات مشرف به پنجوین عراق فتح و تثبیت شده بود، اما تدارکات و آب نرسیده بود. یک مرتبه تدارکات رسید. کمپوت بین نیروها پخش شد. حیدری نمی توانست چشمانش را باز کند. یکی–دو متری من بود. با ناله گفت:«جعفری کمپوت رسیده؟» آب کمپوت را روی گاز استریل ریختم و لب‏هایش را تر کردم. می‏ترسیدم اگر مایعات بنوشد خون‏ریزی‏اش شدید شود. راهی طولانی را باید توسط برانکارد در پَستی و بلندی ارتفاعات طی کند تا به بهداری برسد.

فقط لب‏هایش را تر کردم. چند دقیقه بعد بود که چهره‏اش به لبخندی گرایید و آن همه شکفت که تو گفتی سیراب شد. همان دم روحش به پرواز درآمد. کنارش نشستم. حالتی از او دیده بودم که به جای گریه حسرت را به دلم می‏آورد. اما دلم خیلی سوخت. هر بار که یاد این ماجرا می‏افتم، می‏گویم ای کاش کمی از آب کمپوت را به دهانش ریخته بودم تا وداعش با ما همراه با تشنگی نبوده باشد.

پیوند امام خمینی(ره) و رزمندگان اسلام

بین حضرت امام خمینی(ره) و رزمندگان اسلام دو نوع رابطه وجود داشت. یکی رابطه‏ی بین نیرو و فرمانده بود، و یکی هم یک پیوند عمیق عاطفی مرید و مرادی! این دو نوع رابطه البته از هم قابل تفکیک نبود. همه گوش به فرمان بودند و واقعاً این سخن معروف «از تو به یک اشاره از ما به سر دویدن» جلوه داشت. وقتی امام(ره) می‏فرمودند که رزمندگان ما عید را در جبهه می‏مانند، کسی حاضر به مرخصی رفتن نبود. شکستن حصر آبادان که با منطق نظامی دست نایافتنی می‏نمود، فقط با یک جمله‏ی حضرت امام(ره) که «حصر آبادان باید شکسته شود» محقق شد. دلبستگی و عشق رزمندگان و فرماندهان به حضرت امام(ره) هم در طول تاریخ بشریت کم‏نظیر است. رزمندگان به عنوان مدال افتخار عکس حضرت امام(ره) را از دگمه‏ی پیراهن خود آویزان می‏کردند. با عشق به حضرت امام(ره) لحظاتشان را سپری می‏نمودند و همیشه نگران سلامتی ایشان بودند و دائماً برای سلامتی و طول عمرشان دعا می‏کردند. شهدا هم از کسانی بودند که این رابطه در ایشان مستحکم‏تر بود و از وصیت‏نامه‏هایشان هم پیداست. حضرت امام(ره) هم به رزمندگان عشق می‏ورزید و در سخن‏رانی به ایشان می‏گفت که من از این چهره‏های نورانی و بشاش شما و از این گریه‏های شوق شما حسرت می‏برم؛ من [در برابر عظمت شما] احساس حقارت می‏کنم و پاسخ رزمندگان هم یک گریه‏ی شدید ناشی از شرمندگی و ناشی از عشق به خدا و عشق به خدمت و عشق به امامشان بود. حضرت امام(ره) به مناسبت پیروزی عملیات فتح المبین، در پیامی فرمودند:«اینجانب از دور دست و بازوی قدرتمند شما را که دست خداوند بالای آن است می بوسم و به این بوسه افتخار می‏کنم.» همچنین در پایان مقدمه‏ی وصیت‏نامه‏شان آورده‏اند:«از خداوند ـ عزوجل‌ ـ عاجزانه‌ خواهانم‌ که‌ لحظه‌ای‌ ما و ملت‌ ما را به‌ خود واگذار نکند و از عنایات‌ غیبی‌ خود به‌ این‌ فرزندان‌ اسلام‌ و رزمندگان‌ عزیز لحظه‌ای‌ دریغ‌ نفرماید.» و در متن وصیت‏نامه فرمودند:«اسلام‌ باید افتخار کند که‌ چنین‌ فرزندانی‌ تربیت‌ نموده‌، و ما همه‌ مفتخریم‌ که‌ در چنین‌ عصری‌ و در پیشگاه‌ چنین‌ ملتی‌ می‌باشیم‌». همچنین با یک آینده‏نگری و با نگرانی‏ای که خاص یک پدر مهربان است، در پیام قطعنامه فرمودند:« من در میان شما باشم و یا نباشم، به همه‏ی شما وصیت و سفارش می‏کنم که نگذارید انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد ، نگذارید پیش‏کسوتان شهادت و خون ، در پیچ و خم زندگی روزمره‏ی خود به فراموشی سپرده شوند.» همچنین در همان‏جا فرمودند:«خون شهیدان انقلاب و اسلام را بیمه کرده است! خون شهیدان برای ابد درس مقاومت به جهانیان داده است. و خدا می‏داند که راه و رسم شهادت کور شدنی نیست. و این ملت‏ها و آیندگان هستند که به راه شهیدان اقتدا خواهند نمود. و همین تربت پاک شهیدان است که تا قیامت مزار عاشقان و عارفان و دل‏سوختگان و دارالشفای آزادگان خواهد بود. خوشا به حال آنان‏که با شهادت رفتند. خوشا به حال آنان که در این قافله‏ی نور جان و سر باختند. خوشا به حال آنهایی که این گوهرها را در دامن خود پروراندند. خداوندا! این دفتر و کتاب شهادت را همچنان به روی مشتاقان باز، و ما را هم از وصول به آن محروم نکن.»

به یاری خدا، در یادداشت بعد، لحظه‏ی شهادت چند تن از یاران شهیدم را روایت خواهم کرد. 

راه شهیدان باقی است

شخصاً اعتقاد دارم که در جبهه اگر کسی از ژرفای قلب طالب شهادت بود، به آن می‏رسید! بنابراین اگر کسی ادعا کند که من دلم می‏خواست شهید شوم، ولی توفیق نداشتم، باور نمی‏کنم، به شما هم توصیه می‏کنم باور نکنید. شهادت هدیه‏ی جاریه در جبهه‏های دفاع مقدس بود و هر کس می‏پذیرفت لایق آن می‏شد؛ به عبارتی لیاقت هر رزمنده برای شهادت، در درک درست از موقعیت، اعتقاد عمیق قلبی و آمادگی برای شهادت و طلب کردن آن بود. برای تمام نیروهایی که در صحنه‏های آتش و خون حضور داشتند، لحظه‏ای بوده که باید یک تصمیم مهم و حیاتی می‏گرفته‏اند. اینکه چرا بعضی‏ها در لحظه‏ای که باید تصمیم می‏گرفتند بروند یا بمانند، ماندن را انتخاب کردند، دلایل متفاوت و شخصی دارد که هر رزمنده باید خود شرح دهد. نگارنده گمان می‏کرد پدر و مادر به او نیاز دارند – یک خبط بزرگ! – و ماند تا به زعم خود برای خانواده‏ی خود کاری را انجام دهد که خدای مهربان تضمین کرده است! ماند و هیچ غلطی نکرد و آن فوز عظیم را از دست داد. بین رفتن و ماندن فقط یک تصمیم فاصله بود، و خیلی‏ها در همین منزل درجا زدند. اکنون چاره‏ای نیست جز اینکه به یاد بیاوریم کلید در دست خودمان بود و گمش کردیم. می‏توانستیم به جمع شهدا بپیوندیم و قصور کردیم. اما نکته این است که همواره می‏توان مثل شهیدان زندگی کرد. می‏توان مثل شهیدان فکر کرد و مثل ایشان عمل نمود. می‏توان – و واجب است – که نام و یادشان و مرامشان را زنده نگاه داشت و پیامشان را منتشر کرد. می‏توان با تأسی به ایشان و پیروی از راه پیروزمندانه‏شان، آماده و طالب شهادت بود.

 

نمی‏خواهم مثل بعضی‏ها فقط در غم آن دوران مویه کنم و همه چیز را از دست رفته بدانم. می‏توان ناشکری نکرد و آماده و خواهان شهادت بود. خدا را شکر که ماندیم و این روزها را دیدیم. ماندیم و پیش‏رفت کشور را به چشم خود دیدیم. ماندیم و اعتلای نظام جمهوری اسلامی را شاهد بودیم. خدایا تو را شکر می‏گوییم. اگر روزی بود که حتی از فروختن سیم‏خاردار به این ملت خودداری می کردند و برای تهیه‏ی چند دست لباس غواصی و چند موتور قایق تفریحی می‏بایست در پوشش توریست به اقصی نقاط جهان سفر کنیم، اکنون تو را سپاس می‏گوییم که تولید کننده‏ی پبشرفته ترین تجهیزات نظامی هستیم. تو را سپاس می گوییم که ماندیم و دست‏یابی کشورمان را به فنّاوری صلح آمیز هسته‏ای (آن هم به صورت بومی) شاهد هستیم. تو را شکر می‏کنیم که عزت و سرافرازی ملت و دولت جمهوری اسلامی ایران را به نظاره نشسته‏ایم. تو را هزاران مرتبه سپاس می‏گوییم که شاهدیم رئیس جمهور محبوبمان در خانه‏ی کفر و و در دانشگاه امریکا، با یاری پروردگار، مکر دشمنان را به خودشان بازگشت داد و با عزت از آرمان‏های بشر دوستانه‏ی کشور اسلامی‏مان سخن راند و مورد تشویق دانشجویان و اساتید امریکایی قرار گرفت و سیاستمداران استکبار، بر پیروزی ملت ایران و رئیس جمهورمان صحه گذاشتند. خدایا تو را شکر می گوییم که ماندیم و ذلت دشمنان و تحقق فرمایش حضرت امام خمینی (ره) را دیدیم که فرمودند:«امریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند.»

آری! خدا را شکر می‏کنیم، راه شهیدانمان را ادامه می‏دهیم و در اشتیاق شهادت روزهایمان را شام و شب‏هایمان را صبح می‏کنیم و به خاطر خواهیم داشت که آمادگی برای شهادت و اشتیاق رسیدن به این سعادت بی‏نظیر، در ادعا و سخن خلاصه نمی‏شود و باید اسباب بزرگی همه آماده نمود و به فضل الهی امید داشت.

الهمّ الرزقنا توفیق شهادت فی سبیلک.

یاد آن روزها به‌خیر

اشاره: برای اینکه ریا نشود، در یادداشت قبل خاطره‏ای را روایت کردم که تعریف از خود نباشد؛ اما گویا نثر و تأثیرش در حدی بود که یکی از دوستان به اشتباه افتاده بود. چند خاطره را در این یادداشت می‏خوانید و شرمنده‏ام که نمی‏توانم موفقیت‏ها و برو و بیایم را در هنرستان فنی قدس قم شرح دهم؛ لزومی هم ندارد.

از رزمنده‏ها یاد بگیرید

سال ۱۳۶۲ اواسط آبان ماه از جبهه برگشتم. یک ماه و نیم از سال تحصیلی گذشته بود که به عنوان هنرجوی سال اولی وارد هنرستان شدم. هنرجوها سرکلاس بودند. مدیر یک برگه‏ی معرفی به دستم داد و به همراه یکی از معاونین به کلاس اول الکترونیک رفتیم. مهندس اخلاقی سر کلاس بود و حساب‏فنی درس می‏گفت. معاون مرا معرفی کرد و رفت. برگه را به آقای اخلاقی دادم. نگاهی به آن کرد و گفت برو بنشین. در ردیف دوم بین فاضل فوجیان و شهید عباس میرسراجی جاگرفتم. خودشان جابازکردند و اشاره کردند که آنجا بنشینم. آقای اخلاقی گفت:«جعفری اگر درس نخوانی می‏اندازمت بیرون‏ها!». از آنجا که رزمنده‏ها یا وسط سال از جبهه می‏آمدند یا به جبهه می‏رفتند، گاهی از درس‏ها عقب بودند و بعضی دبیرها دوست داشتند رزمنده‏ها را هوایی و دور از درس تصور کنند. اگرچه من بدون شک تصمیم داشتم در اسرع وقت به درس‏ها برسم، اما این حرف برایم خیلی سنگین بود. حساب‏فنی یکی از درس‏های مهم و مشکل بود. مهندس اخلاقی در حال تدریس آخرین بخش از فصل دوم کتاب (قوانین کرشهف) بود.

در فاصله‏ی یک هفته‏ای تا جلسه‏ی بعد، چند بار درس‏ها را دوره کردم و فرمول‏ها را یاد گرفتم. برای حل مسائل به یکی از دوستان که سال سومی بود مراجعه کردم (ایشان اکنون داماد خانواده هستند). هفته‏ی بعد سر کلاس حساب‏فنی، وقتی یکی دو تن از هنرجوها از پس حل یک مسئله برنیامدند، آقای اخلاقی گفت:«کی میتونه بره حل کنه؟» چند نفر دست بلند کردند از جمله من. آقای اخلاقی با شک اشاره کرد که پای تخته بروم. مسئله را حل کردم. مسئله‏ی بعد را هم حل کردم. آقای اخلاقی که متعجب و خوش‏حال نشان می‏داد، مسئله‏ای خارج از کتاب را طرح کرد که آن را نیز حل کردم. با خوش‏رویی تشویقم کرد و گفت بنشینم. بعد به بچه‏ها و به خصوص یکی دو نفری که قبل از من نتوانسته بودند مسئله را حل کنند، گفت:«همیشه به رزمنده‏ها می‏گفتیم به جای فکرهای غیر درسی به درس و کتاب و هنرستان فکر کنند، حالا باید به بقیه بگیم از رزمنده‏ها یاد بگیرید.»

دنبال این می‏گشتم

ورود من به هنرستان، مقارن بود با اجرای یک نمایش موفق از گروه تئاتر انجمن اسلامی هنرستان. نویسنده و کارگردانِ نمایش کسی نبود جز شهید محمد جواد گلفشان. این جوانِ برومند، بسیار بااستعداد، خوش‏فکر، خوش‏اخلاق، مهربان و دوست‏داشتنی بود. از مسئولین انجمن اسلامی هم بود. در انجمن به او گفتم که در تئاتر بعدی من هم بازی خواهم کرد. سال دوم تازه از جبهه برگشته بودم که متوجه شدم پیش‏تولید نمایش بعدی گروه شروع شده است. سراغ شهید گلفشان رفتم و گفتم:«من هم می‏خواهم بازی کنم.» بنا شد عصر بروم سر تمرین. همه‏ی نقش‏ها مشخص شده بود و فقط یک نقش باقی مانده بود که یک بازیگر برایش درنظر داشتند. شهید گلفشان گفت:«یک قسمت را هر دو بازی کنید، هر کدام بهتر بودید انتخاب می‏شوید.» نقش رزمنده‏ی نوجوانی بود که با زور و کلک به جبهه رفته بود؛ یعنی درواقع نقش خودم! کاندیدای اول این نقش رفت روی صحنه و دیالوگش را گفت. معمولی اجرا کرد. قابل رد نبود، ولی چنگی هم به دل نمی‏زد. بعد من رفتم روی صحنه. باید برای یک نفر فرضی تعریف می‏کردم که چطور به جبهه رفته‏ام. از خدا کمک خواستم و دیالوگ ارائه شده را دقیقاً با همان حال و هوای نخستین اعزام بیان کردم. آرامش و تسلط عجیبی داشتم. به موقع مکث و حرکت داشتم و (چون آن موقع، هنوز مجروحیت لطمه‏ای به صدایم نزده بود) با صدای رسا دیالوگ را ادا کردم. وقتی تمام شد، چهره‏ی همه نشان می‏داد که از بازی‏ام راضی هستند. شهید گلفشان خنده از چهره‏اش محو نمی‏شد. به من اشاره کرد و خطاب به بقیه گفت:«دنبال این می‏گشتم!» نام نمایش توبه،هجرت،شهادت بود و گلفشان نقش کسی را بازی می‏کرد که در پرده‏ی آخر در حین عملیات شهید می‏شد. من بالای سرش می‏رفتم و به من می‏گفت:«تو برو!» آخرین کارمان با این شهید بزرگوار، بازی در یک فیلم سینمایی با موضوع انقلاب اسلامی (با سرمایه گذاری جهاد سازندگی) بود که به دلیل شهادت گلفشان نیمه تمام ماند. گلفشان عزیز! هوای ما را داشته باش!

یک دبیر دوست داشتنی

مهندس وزیری در هنرستان فنی قدس قم هم فیزیک درس می‏داد و هم درس فنی و هم ... . درس‏های زیادی را با او داشتیم، از جمله درس فنی سال سوم الکترونیک که اهمیت خاصی داشت. همیشه مهربان و خندان بود. از دانش و مهارت خوبی برخوردار بود و موفقیتش در تدریس زبان‏زد بود. درس را می‏گفت و علاوه بر آن، جدیدترین دستاوردهای علم الکترونیک را معرفی می‏کرد. می‏گفت:«بخشی از حقوقم وقف خرید کتاب است.» و این جمله آن چنان در هنرجوها اثر کرده بود که همه ولع خرید کتاب و مطالعه گرفته بودیم. در عین جذبه و تدریس موفق، با بذله گویی و طراوتِ کلاس میانه‏ی خوبی داشت و از حاضر جوابی هنرجوها نه تنها ناراحت نمی‏شد، بلکه وقتی کسی بدون خارج شدن از دایره‏ی ادب، حاضر‏جوابی می‏کرد، مهندس وزیری می‏خندید و لذتش را نشان می‏داد. از همه مهم‏تر با رزمنده‏ها میانه‏ی خوبی داشت. یک بار در دفتر کاری داشتم، جلو همه‏ی دبیرها با من شوخی ‏کرد، و بعد با صدای بلند گفت:«من با بقیه از این مزاح‏ها نمی‏کنم‏ها! کسی که میره با دشمن میجنگه دیگه بچه نیست و ظرفیتش زیاده.» یک بار هم دیر رفته بودم سرکلاس وقتی اجازه داد بنشینم، اشتباهی کفشش را لگد کردم. تا خواستم چیزی بگویم گفت:«ببخشید کف کفشتون واکسی شد!» خندیدم و گفتم :«آقا معذرت میخوام.» گفت:«خودتو ناراحت نکن، راه برو دوباره خاکی میشه.» بچه‏ها می‏خندیدند و من از خجالت قرمز شده بودم. گفت:«بشین بابا جعفری، شوخی کردم. تو دیگه چرا؟»